უფლისა მიმართ ვილოცოთ..

“უფალო, მოგვეც ძალა, რომ შეგვეძლოს ნათელი მოვფინოთ იქ, სადაც წყვდიადი გამეფებულა, რომ შეგვეძლოს სიხარულის მიტანა იქ, სადაც მწუხარება დამკვიდრებულა, ვეძიოთ არა ის, რომ ვუყვარდეთ სხვას, არამედ ის, რომ გვიყვარდეს ჩვენ. რომ არ ვიყოთ გულცივნი ადამიანებთან და გულგრილნი მათი ტკივილების მიმართ. რომ მოვიპოვოთ სულიერი ძალა იმისა, რომ ყოველივე, რაც კი ჩვენი სურვილის საწინააღმდეგო შეგვემთხვევა, მადლობით მივიღოთ და მთელი გულით ვუთხრათ მადლობა ღმერთს. რომ შევძლოთ ტვირთვა მოყვასის სიმძიმისა. რომ მეყსეულად განვაგდოთ ყოველი ცოდვილი გულისთქმა. რომ შეგვეძლოს სიხარულად ვექცეთ შეჭირვებულს. რომ შეგვეძლოს იმედად ვექცეთ იმედგაცრუებულს. რომ გავთავისუფლდეთ მრისხანებისგან, გულისწყრომისა და საკუთარი ნების გატანის სურვილისაგან. რომ კი არ ვამბობდეთ ყველაფერს, რასაც ვფიქრობთ, არამედ კარგად დავფიქრდეთ, რა უნდა ვთქვათ; რომ სიღრმისეულად შევიგნოთ, რომ ამასოფლიური კეთილდღეობა მსწრაფლწარმავალი და არამდგრადია. რომ იოლად არ ვაპატიოთ საკუთარ თავს უმცირესი შეცდომების დაშვებაც კი, რათა არ დავისაჯოთ მათ გამო. რომ გულისხმავყოთ ის, რომ საუკეთესო საქმიანობა, ყველაზე სასარგებლო შრომა და უმაღლესი მეცადინეობა არის: ყოველგან და ყოველჟამს სიკეთეს ვიქმოდეთ. რათა  არასოდეს  დაგვავიწყდეს  ის,  რომ  „გასაღები“  ჭეშმარიტი ბედნიერებისა და თავისუფლებისა ქრისტეს ჯვარზე არის ჩამოკიდებული. რომ გასაგები გახდეს ჩვენთვის ის, რომ ვინც სხვას იმორჩილებს – ძლიერია, ხოლო ვინც ქრისტესთვის ემორჩილება – ის უძლეველია. რომ ვისწავლოთ, ჯერ ჩვენ თვითონ ავასრულოთ ის, რასაც სხვას ვურჩევთ. რომ ცხოვრების წესად გვექცეს: არ ველოდოთ, რას გაგვიკეთებს სხვა, არამედ ვზრუნავდეთ, თუ რას ვაკეთებთ ჩვენ სხვისთვის. რომ სხვადასხვა განსაცდელისა და სიძნელეების დროს მოვერიდოთ სიტყვას „რატომ?“ („რატომ?“ ნიშნავს, კიდევ ერთი განსაცდელი მოვიწიოთ საკუთარ თავზე). რომ მარადის მთელი გულით ვამბობდეთ: იყავნ ნება შენი, უფალო! რომ არასოდეს ვერეოდეთ სხვის საქმეში. რომ არასოდეს გვავიწყდებოდეს გამუდმებით მოვუხმობდეთ იესო ქრისტეს სახელს, რომ არ გვავიწყდებოდეს მარადიული დანიშნულება ადამიანისა. რომ არ გვავიწყდებოდეს პასუხისმგებლობა ვალდებულებებზე, შრომისმოყვაროების სარგებელი, სიტყვაძუნწობა და არა მრავლისმეტყველება. მოკრძალება და არა საკუთარი თავის წარმოჩენა. თბილი ღიმილი და არა პირქუშობა. განრიდება ყოველივე უსჯულოებისგან. რომ განუწყვეტლივ ვებრძოდეთ დაცემულობას ადამიანისას, ოღონდ ისე, რომ ადამიანს ჭრილობა არ მივაყენოთ. რომ ვიყოთ დაუღალავნი სხვათა შეწევნაში. რომ დაუვიწყარი გახდეს ჩვენთვის უდიდესი კანონი: ცხოვრება არის უწყვეტი მსხვერპლის გაღება. რომ წესად დავიდოთ, სანამ რამეს ვიტყოდეთ, ვკითხოთ  საკუთარ  თავს: „ის,  რაც  უნდა  მთქვათ“: არის  სიმართლე?  არის   სასარგებლო? არის  აუცილებელი?  არის კეთილშობილური? არის ქრისტიანული ნებავს ღმერთს? რომ ვიყოთ მშვიდობისმყოფელნი და შემრიგებელნი ადამიანებთან ურთიერთობისას. რომ გავხდეთ ნამდვილი ბრძენნი (ამისთვის კი საკმარისია, საკუთარი უვიცობის დანახვა). რომ გავხდეთ შემწყნარებელნი და მომთმენნი სხვათა შეცდომების მიმართ. რომ ვიყოთ თავისუფალნი, მაგრამ არა უწესრიგონი. რომ არასოდეს აკლდეს ჩვენს სიტყვებს, ჩვენს ქმედებას და ყოველ ჩვენს ქცევას „მარილი“, მარილი ჭეშმარიტი სიყვარულისა. რომ მივემსგავსოთ ვარდებს, რომლებიც არ ლაპარაკობენ, არამედ მხოლოდ სურნელს აფრქვევენ. რომ სულიერი შფოთისა და მრისხანების ჟამს არაფერს ვამბობდეთ და ვიქმოდეთ, არამედ მხოლოდ ვითმენდეთ და ვლოცულობდეთ. რომ ვიმყოფებოდეთ მარადჟამს სულიერ მღვიძარებაში და გვახსოვდეს, რომ კაცთმოყვარე ღმერთი არ მოითხოვს ჩვენგან იმდენ შრომასა და ღვაწლს ცათა სასუფევლისთვის, რამდენსაც სატანა – ჯოჯოხეთისთვის. უფლისა მიმართ ვილოცოთ. რომ ვხედავდეთ ნათლად: თუ არ მოვკვდით ქრისტესთან, ვერ ვიცხოვრებთ მასთან ერთად. რომ გვჯეროდეს და გვწამდეს, რომ ყველა სხვა გამარჯვებაზე შეუდარებლად აღმატებულია გამარჯვება საკუთარ ეგოიზმზე (საკუთარ თავში ძველ ადამიანზე). რომ ვირწმუნოთ: არ არსებობს „კარი“ დაკეტილი, რომელიც არ იღება სიყვარულით და მოთმინებით. რომ ვისწავლოთ, როგორ გავიღოთ მსხვერპლად რაიმე პირადი დროიდან, რომ სიყვარული იქცეს საქმედ… იქცეს მსხვერპლად… იქცეს ძღვნად… რომ ვისწავლოთ, თუ როგორ ვიცხოვროთ ამა სოფელში ისე, რომ ამა სოფელმა არ იცხოვროს ჩვენში. რომ ჩვენში მხოლოდ ღმრთის სიყვარული სუფევდეს და ვცხოვრობდეთ მისი წმინდა ნების აღსასრულებლად და მოყვასის სიყვარულისთვის. რომ დავინახოთ ჩვენი მდგომარეობა, დავინახოთ სიღრმე ჩვენი სულისა, ჩვენი სულიერი ჭრილობები, თუ როგორ აავსო „სოფელმა“  სული   ჩვენი   უშჯულოებით,   თუ როგორ სავსე  ვართ „ეგოიზმით“ და მაშინ მივხვდებით, რომ სხვათა გამოსწორებას კი არ უნდა ვცდილობდეთ, არამედ მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ სულიერ გაჯანსაღებაზე ვზრუნავდეთ. რომ ჩავწვდეთ არსს იმისას, რომ უდიდესი ბედნიერება მიენიჭება ადამიანს, სხვისთვის ბედნიერების მინიჭების მცდელობისას. რომ სიღრმისეულად შევიმეცნოთ: ჭეშმარიტი სიყვარული ნიშნავს საკუთარი თავის მსხვერპლად გაღებას. რომ მარადის გვახსოვდეს: მონა ქრისტესი ყველაზე თავისუფალი ადამიანია. რომ შევიმეცნოთ, თუ რა არის ნამდვილი „თავისუფლება“. რამეთუ თავისუფლება არ ნიშნავს, შეგეძლოს აკეთო ის, რაც გინდა, რაც მოგეხასიათება, არამედ თავისუფლება არის: შეგეძლოსაკეთო ის, რაც სწორია, რაც ღმერთს უნდა. რომ შევძლოთ სწავლა მოთმინებისა. „რამეთუ მან ვინც ისწავლა მოთმინება, ისწავლა თითქმის ყველაფერი“. რომ შეგვეძლოს ტკივილის ჩვენთვის დატოვება, ხოლო სიხარულის სხვათათვის განაწილება. რომ შევისისხლხორცოთ, რომ მტერი ჩვენი ის კი არ არის, ვისაც ჩვენ ვძულვართ, არამედ მტერი ჩვენი არის ის, რომ: ჩვენ გვძულს. რომ შევძლოთ, ცრემლი მოვწმინდოთ შეჭირვებულს. რომ ჯვარს ვეცვათ იმისთვის, რომ აღვსდგეთ. რომ მოვკვდეთ ამა სოფლისთვის, რათა ვიცხოვროთ ქრისტეში. რომ ვეძიებდეთ არა იმას, რომ ესმოდეთ ჩვენი, არამედ იმას, რომ ჩვენ გვესმოდეს სხვისი. რომ შევიგნოთ, თუ ჯერ კიდევ მხოლოდ საკუთარი თავისთვის ვცხოვრობთ, არსობრივად ცხოვრება არ დაგვიწყია… რომ გავინაწილოთ სხვისი მწუხარება და ტკივილი. და თუ ამას მოვახერხებთ, მაშინ მთელ კაცობრიობასთან და მთელ სამყაროსთან ვიქნებით დაკავშირებულნი ერთი საიდუმლო კავშირით – კავშირით სიყვარულისა… ვილოცოთ, რომ ვაქციოთ მდუმარება ქადაგებად, ვილოცოთ, რომ ვიქადაგოთ საკუთარი სიმდაბლით, ვილოცოთ, რომ ვიქცეთ ნათელ მაგალითად ყველასთვის, ვილოცოთ, რომ ყურადღებით მოვეკიდოთ ყოველდღიური ცხოვრების ყოველ წვრილმანსაც კი, რამეთუ ეს უმნიშვნელო წვრილმანები განსაზღვრავენ ხასიათს სრულისას, და წვრილმანების სრულყოფა წვრილმანი კი აღარ არის, არამედ თავად სრულყოფილებაა. ვილოცოთ, რომ ვისწრაფოდეთ სრულყოფილებისკენ, და მთელი ცხოვრება ჩვენი იქცეს ერთ ცოცხალ ქრისტიანულ მაგალითად და დაუცხრომლად ვადიდებდეთ ყოვლადწმიდასა სამებასა – მამასა და ძესა და სულსა წმიდასა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამინ!”

“ათონელი ბერის ეპისტოლე“-ს  მიხედვით